ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΝΕΣΤΑΝΗΣ - «Τούτ᾿ ἡ γῆς ποὺ τὴν πατοῦμε»

ΤΟΥΤ᾿ Η ΓΗΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΤΟΥΜΕ

Τούτ᾿ ἡ γῆς, Κυρὰ Γιώργαινα,

τούτ᾿ ἡ γῆς ποὺ τὴν πατοῦμε,

τούτ᾿ ἡ γῆς ποὺ τὴν πατοῦμε

ὅλοι μέσα θὲ νὰ μποῦμε.

Τούτ᾿ ἡ γῆς, Κυρὰ Γιώργαινα,

τούτ᾿ ἡ γῆς μὲ τὰ χορτάρια,

τούτ᾿ ἡ γῆς μὲ τὰ χορτάρια

τρώει νιοὺς καὶ παλληκάρια.

Τούτ᾿ ἡ γῆς, Κυρὰ Γιώργαινα,

τούτ᾿ ἡ γῆς θὰ φάει καὶ μένα,

τούτ᾿ ἡ γῆς θὰ φάει καὶ μένα

μὲ τὰ φρύδια τὰ γραμμένα!

Σχολιασμός:

Τοῦτο τὸ τραγούδι δὲν εἶναι γιὰ τὸν Ἕλληνα, παρὰ ἡ πλήρης συνειδητοποίηση τῆς θνητότητάς του, τῆς ἐφήμερης θνητής του φύσης· δὲν εἶναι παρὰ ἡ γνώση του πὼς ἀπὸ τοῦτον τὸν Ντουνιὰ κι Ἀπάνω Κόσμο εἶναι περαστικὸς σὰν τὰ φύλλα τῶν δέντρων ποὺ ὁ ἄνεμος σκορπᾶ τὸ φθινόπωρο γιὰ νὰ ξαναγεννηθοῦν τὴν ἄνοιξη -γιὰ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὸν Ποιητὴ τῶν Ποιητῶν, τὸν Ὅμηρο:

οἵη περ φύλλων γενεή, τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν.
φύλλα τὰ μέν τ᾽ ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα δέ θ᾽ ὕλη
τηλεθόωσα φύει, ἔαρος δ᾽ ἐπιγίγνεται ὥρη·
ὣς ἀνδρῶν γενεὴ ἡ μὲν φύει ἡ δ᾽ ἀπολήγει.
[Ὁμήρου, Ἰλιάς, Ζ 146-149]

Καὶ τῶν θνητῶν ἡ γενεὰ τῶν φύλλων ὁμοιάζει·
τῶν φύλλων ἄλλα ὁ ἄνεμος χαμαὶ σκορπᾶ καὶ ἄλλα
φυτρώνουν, ὡς ἡ ἄνοιξη τὰ δένδρ᾽ ἀναχλωραίνει·
καὶ τῶν θνητῶν μιὰ γενεὰ φυτρώνει καὶ ἄλλη παύει.
[μετ. Ἰάκ. Πολυλᾶς]

Ἡ γῆ εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ μᾶς δεχθεῖ στὴν στοργικὴ ἀγκαλιά της, εἶναι αὐτὴ ποὺ κάθε φθινόπωρο πεθαίνει γιὰ νὰ ξαναγεννηθεῖ κάθε ἄνοιξη, νέα, πανέμορφη, θαλερή, ἀκμαία, ἀθάνατη. Εἶναι τὸ ἀπέραντο διαχρονικὸ χωνευτήρι, ἀλλὰ εἶναι καὶ ἡ Θρέπτα Μάνα Γῆ, ποὺ μὲ τοὺς καρπούς της μᾶς ζεῖ!

Ὁ Ἕλληνας βέβαια δὲν ζεῖ μὲ τὴν αὐταπάτη τῆς αἰώνιας ζωῆς, ἀλλὰ μὲ τὴν πλήρη συνηδειτοποίηση πὼς μετὰ τὸ τέλος τοῦτης τῆς ποθεινὴς ζωὴς θὰ εἰσέλθει σὲ ζόφον ἠερόεντα· σὲ ἕναν Ἄλλο Κόσμο, σκοτεινὸ καὶ ὁμιχλώδη, ἔτσι ὅπως ἀκριβῶς τὸν περιγράφει στὰ μοιρολόγια του, καὶ πὼς ἐπάνοδος ἀπὸ ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει, ἀφοῦ: στὸ ἔμπα δίνουν τὰ κλειδιὰ στὸ ἔβγα δὲν τὰ δὶνουν, μιὰ καί, ὁ κλειδοκράτης εἶν᾿ κακὸς καὶ δὲν ἀνεῖ τὶς πόρτες.

Ἡ συνειδητοποίηση λοιπὸν τοῦ Ἕλληνα πώς, ὅταν τὸ μαινόμενον, τὸ ἀλλοπρόσαλλον, τὸ τυκτὸν κακὸν τὸν πλησιάσει, δὲν ὑπάρχει ἐπιστροφή, εἶναι πλήρης. Γι᾿ αὐτὸ γλεντάει τραγουδώντας:

Πάτατη μὲ τὸ ποδάρι τούτ᾿ ἡ γῆ θὰ μᾶς ἐφάει!!

Πηγὴ πληροφοριῶν:

---

ΚΑΡΩΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, «ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΝΕΣΤΑΝΗΣ», Ἐκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ, Πάτρα, 2013.

© Copyright: Παναγιώτης Καρώνης καὶ Ἐκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ, μὲ τὴν ἐπιφύλαξη κάθε δικαιώματος.

Βίντεο: Τραγουδάει ὁ Νεστανιώτης Δημήτριος Καρώνης. Τὸν συνοδεύουν ὁ Σωκράτης καὶ ἡ Κωνσταντίνα Καρώνη.